Een kleine twee jaar terug kreeg ik bij één van mijn klanten de opmerking: wij willen graag Scrum! Op zich geen gek punt. De organisatie had al kennisgemaakt met Kanban en dat succesvol geïmplementeerd bij het beherende deel van de organisatie. Ze had het Agile gedachtengoed omarmd en wilde graag verder groeien met de ontwikkelteams. Maar toen kwam er een zin welke bij mij alle alarmbellen deed afgaan: “Maar… dan niet dat hele strenge Scrum. Wel een beetje iets dat past bij onze organisatie. Niet iets Scrumdamentalistisch.”

Pardon?

En daar sta je dan. Enthousiast over de Agile transitie die de organisatie doormaakt. Gedreven door de positieve veranderingen die je ziet bij de mensen individueel én bij de organisatie als geheel. Met een beperkt mandaat voor een ‘soort van Scrum implementatie’.

Ander voorbeeld. Een kleine organisatie met een complex IT-landschap. Een IT-team zowel verantwoordelijk voor beheer als voor innovatie. Door het complexe landschap veel specialistische kennis. Ook deze organisatie omarmt het Agile gedachtengoed. En is uiteindelijk uitgekomen bij Scrum. Ze heeft een fanatieke start gemaakt. En dan kom jij aan boord. Enthousiast neem je de mensen verder mee in de theorie van Scrum. En coach je de teamleden bij het in de praktijk brengen van Scrum. Je zoekt naar de meest geschikte personen voor de rol van Scrum Master en Product Owner. En dan gebeurt er… niks! Niemand die opstaat om het voortouw te nemen. Niemand die eigenaarschap wil nemen. Niemand die verantwoordelijkheid wil dragen. En daar sta je dan. Alweer.

De implementatie van Scrum kan nog weleens een hobbelige weg zijn. En lopen via Rome naar Parijs. Het vraagt nogal wat van een organisatie. Verandering met een hoofdletter V. Een andere cultuur. Een totaal nieuw paradigma.

En soms is een revolutionaire implementatie niet de juiste weg. Hoe ik het heb aangepakt? Een punt op de horizon gezet. Dáár staat Scrum, in volle glorie, met alles erop en eraan. En vervolgens een evolutionaire verandering ingezet. Eéntje die past bij de organisatie. Eéntje die de organisatie uitdaagt. Eéntje die lekker pragmatisch is. En voortdurend de pijn van het niet (kunnen) volgen van de methodiek Scrum daar neergelegd waar hij hoort, én waar hij opgelost kan worden.

Zo begon ik in het eerste voorbeeld met negen (!) Product Owners en één Product Backlog. Ik heb het even voor lief genomen. Door hen voortdurend te confronteren met de problemen die dat oplevert, namen ze zelf al gauw eigenaarschap op dit issue. Nu zijn er twee Product Owners. Met elk een volledig eigen taakgebied gebaseerd op bedrijfsprocessen, een eigen Product Backlog en eigen Scrum Teams.

Dus kijk naar de context van een organisatie. Een revolutionaire implementatie kan voor veel schade zorgen in een organisatie. En, belangrijker nog, bij de mensen. En juist die mensen zijn ons zo kostbaar. Toch?

Bianca Griffioen